ცნობილია,რომ ბავშვები ხალისით სწავლობენ მათთვის საინტერესოდ დაწერილ სცენარს ,ადვილად ასახიერებენ როლებს .ამიტომ დიდხანს ვფიქრობდი, როგორ დამეწერა სცენარი ისე,რომ თითოეულის ინდივიდუალურ შესაძლებლობასა და ინტერესზე ყოფილიყო მორგებული.
როლების დანაწილებამ ჟრიამული გამოიწვია. საკუთარ თავს კითხვას უსვამდნენ ,შევძლებ ამის გაკეთებასო? მიუხედავად ამისა .მეორე დღესვე იცოდა უმრავლესობამ მისთვის განკუთვნილი როლი და სიტყვა . რეპეტიციების მიმდინარეობისას კი ერთიმეორის სიტყვაც ისწავლეს და თუ რომელიმე ბავშვი ავად ყოფნის გამო აცდენდა სკოლას ვიცოდით, რომ გამეორებაში ხელი არ შეგვეშლებოდა.
.
ამბავი კი მქონდა დაწერილი,მაგრამ სათაური არ მქონდა მოფიქრებული ,უფრო სწორად სავარაუდო ვარიანტებიდან ვერ შევარჩიე და ბავშვებს ვთხოვე ,თავად გადაეწყვიტათ,რა უფრო აჯობებდა,რომელი სათაური შეგვერჩია ჩვენი წარმოდგენისთვის,
დიდხნს არც უფიქრიათ. წარმოდგენას დავარქვით "ტყის მეგობრები"
დავიწყეთ ინტენსიური მზადება. სულ მალე ჩავთვალეთ,რომ მზად ვიყავით ავსულიყავით სკოლის სააქტო დარბაზში და იქ გაგვევლო რეპეტიციები.სანდრო გადაიკიდებდა მხარზე ჩემს ლეპტოპს(მძიმეა თქვენ ვერ წამოიღებთო -მეორეკლასელი ჯელტმენი) და ასე "უხმაუროდ" გავდიოდით გზას კლასიდან დარბაზამდე მუსიკისა და ცეკვის გაკვეთილებზე . დერეფანში ყველა შემხვედრს ესალმებოდნენ,(მერე რა რომ 20 -25 წუთის წინაც მიესალმნენ,თან მეცინება ,თან მიხარია,გამარჯობის თქმა რომ არ ავიწყდებათ,არ ეზარებათ)
ამასობაში მოახლოვდა 30 მარტი, 29 მარტს ლიზიკოს დაბადების დღე ჰქონდა და მეგობრებმა კარგად მოილხინეს. ყოველ წუთსა და წამს ვგრძნობ,როგორ უყვართ ერთმანეთი და ბედნიერი ვარ.ვნატრობ,ასე გაგრძელდეს დიდხანს,არ შეუშალოს ხელი ამ მეგობრობას არაფერმა.
და აი,30 მარტი ,მეგობრობის ზეიმი,ჩემი პატარების ღირსეული წარდგომა მაყურებლის წინაშე,სიხარულით სავსე თვალები,ოვაციები და აპლოდისმენტები,ბედნიერი ბავშვები და დედები.
მიზანი მიღწეულია,განიცადეს დიდი სიხარული,ირწმუნეს საკუთარი შესაძლებლობები.
No comments:
Post a Comment